مفهوم اروپایی طراحی فرش، همانطور که از مفهوم شرقی متمایز می شود، در فرش های Savonnerie که در آن ترکیبات سه بعدی مکمل معماری هستند و حتی پرتره ها نیز بازتولید می شوند، آشکارتر است.
سبک چنین فرش 9 متری سالاری تبریز به بهترین وجه در طرح‌هایی از طرح فرش که توسط چارلز لو برون برای لویی چهاردهم ساخته شده است (بیشتر در Mobilier National [مجموعه مبلمان ملی] در پاریس) دیده می‌شود.
رشد صنایع دستی بومی در بریتانیا به زودی با معرفی فرش از ترکیه دنبال شد، اگرچه نمونه های دست نخورده قرن شانزدهم و هفدهم تنها حدود 12 نمونه است.
آنها با تار و پود کنفی، توده پشمی متوسط و ریز و گره متقارن مشخص می شوند. زمینه معمولاً سبز است و سایه‌های رنگ‌های دیگر آنقدر زیاد است که تعداد رنگ‌ها بیشتر از فرش‌های شرقی است.
طرح ها را می توان به دو گروه تقسیم کرد. در مورد اول معمولاً الگوهای انگلیسی شبیه گلدوزی معاصر، اغلب با دستگاه‌های هرالدیک و خرما هستند.
قدیمی ترین نمونه به تاریخ 1570 متعلق به ارل ورولام است. در گروه دوم، بسیاری از گره‌های قالی که در آن زمان «ترکیه کار» نامیده می‌شدند، با تقلید از طرح‌های شرقی و برای پوشاندن صندلی‌ها و چهارپایه‌ها ساخته می‌شوند.
با افزایش تقاضا برای فرش در قرن هجدهم، کارخانه‌هایی در پدینگتون، فولام و مورفیلدز در نزدیکی لندن و در اکستر و آکسمینستر در دوون تأسیس شدند.
اکسمینستر تا قرن نوزدهم به خوبی روی آن کار کرد، زمانی که با کارخانه فرش ویلتون در ویلتون، ویلتشر ادغام شد، که هنوز هم کار می کند.
این صنعت تا حدود سال 1880 با ظهور مکانیزاسیون کاهش یافت و تقریباً ناپدید شد. این صنعت توسط هنرمند و شاعر انگلیسی ویلیام موریس احیا شد.
بعدها در قرن نوزدهم کارخانه ای در دونگال ایرلند افتتاح شد. و در طول قرن بیستم بسیاری از قالیچه های کوچک توسط جوامع صنایع دستی گره زده شده است.
